Terug naar het oerbos?

Deze week las ik in onze regionale krant een artikel van Leo van Marrewijk, dat hij de titel "Gras van de buren is altijd groener" gaf. Tien antwoorden op de vraag hoe goed we het in Nederland hebben. En hoe dat in andere landen zit. Hoe komt het dat Japanners gemiddeld zo oud worden? Waarom zijn de Denen het gelukkigste volk ter wereld? Wat is zo aantrekkelijk aan meer levensruimte, een veel gehoord argument van emigranten. Op punt 3 stond: Terug naar het oerbos. Daar wordt een mens dus ook gelukkig van. Dan moet je trouwens in Costa Rica zijn. Dat snap ik, Leo, van onze bossen wordt ik vaak niet zo blij.

Natuurherstel(?) Grote Peel

Zoals de situatie in bovenstaande foto. We zien hier het gevolg van wat men "natuurherstel" noemt.
Toegegeven, als natuurgids ben ik een getraind waarnemer en zie meer dan de gemiddelde natuurwandelaar. Maar dit plaatje zal niemand ontgaan. De gehele vlakte is ontdaan van berken. Want die horen niet in zo'n moerasachtig veenlandschap.

Nu moet je weten wat het doel van deze kaalslag is. Met de boeren is overeengekomen dat het grondwaterpeil van de Peel mag stijgen naar ongeveer het niveau, dat het oorspronkelijk had. De Peel was een gigantisch groot gebied dat vrijwel geheel uit venen, moerassen en broekbossen bestond. Daar is nu nog enkele honderden hectaren van over en dat is beschermd natuurgebied.

Als het water in de Peel hoger komt te liggen, zullen veel wandelpaden onbegaanbaar worden. Daarom wordt er ook met zware machines gewerkt om de paden op te hogen. Overigens gaat dat niet erg zachtzinnig. Ook daar heb ik foto's van, maar die kan ik je beter niet laten zien. Het is trouwens nogal betrekkelijk, want de schade die wilde zwijnen veroorzaken is op enkele plaatsen groter dan het breekwerk van de bulldozers. Maar ja, de zwijnen, dat is natuur. Toch?

Al dat werk wordt gedaan om de oude situatie in de Peel terug te brengen. Vennen, moerassen, broekbossen, natte heide en veen. Wel ja, en dat in die paar honderd hectaren die nog over zijn. Een mini-Peel. Een relict van die ondoordringbare woestenij (van Weert tot Venray) waar schuinsmarcheerders als de Bokkenrijders zich schuil hielden.

Bij dat knutselwerk aan de natuur in de Grote Peel hoort dan ook het opruimen van berken. Hier moet heide komen. Heide? Dit was toch moeras, veen en broekbos? En als het te nat wordt voor de berken, verdwijnen die vanzelf. De natuur regelt dat perfect zelf.
Juist. Dat bedoel ik. Ik word er niet vrolijk van. Oerbossen hebben we al ruim 100 jaar niet meer in Nederland. Ook de Groote Peel werd toen al ontgonnen. Wij zijn een volk van tuinkabouters. Natuur is alleen goed als het netjes aangeharkt is en er uitziet, zoals het op de tekenplank bedacht is. De Peel zoals die ooit was, krijgen we nooit meer terug.

Deze blog is een voortzetting van het boek Duurzaam groen en welzijn
Blijf op de hoogte en abonneer je op de nieuwsbrief: http://eepurl.com/bRSGNP
Deel dit bericht met je netwerk via onderstaande buttons.